HINDI KO INAKALANG MULI KO SIYANG MAKIKITA — SA GITNA NG MAHABANG PASILYO NG ST. LUKE’S MEDICAL CENTER, MANILA, NAROROON SIYA… PAYAT, TULALA, PARANG TINALIKURAN NA NG BUONG MUNDO. SA SANDALING IYON, PARANG HUMIGPIT SA PUSO KO.
SIYA — ANG DATING ASAWA KONG SI MARIA, ANG BABAE NA INIWAN KO DALAWANG BUWAN LANG ANG NAKALIPAS.
Ako si Nathan Delgado, 34 years old, ordinaryong empleyado sa logistics company. Sa loob ng limang taon ng pagsasama namin ni Maria, inakala kong maayos ang lahat. Siya ay tahimik, mabait, at matiyaga. Ngunit sa paglipas ng panahon, dalawang beses siyang nakunan, at unti-unting nagbago ang lahat. Ang bahay namin ay naging malamig, puno ng katahimikan.
Hanggang sa dumating ang gabi ng isang mahabang pagtatalo at sinabi ko ang hindi ko na mababawi:
“Maghiwalay na lang tayo, Maria.”
Tahimik siyang umalis, at dalawang araw lamang, natapos ang kasal namin — parang dalawang estranghero sa kanto.
Dalawang buwan pagkatapos ng diborsyo, nagpunta ako sa ospital upang bisitahin ang kaibigan. Habang naglalakad sa pasilyo ng Internal Medicine Ward, nakaramdam ako ng kakaibang pamilyar na pakiramdam. Paglingon ko, nakita ko siya:
Si Maria. Nakasuot ng asul na uniporme ng pasyente, halos hindi makilala — payat, maikling buhok, may dextrose sa kamay.
Nanginig ako, lumapit, at mahina kong tinawag:
“Maria?”
Tumitig siya sa akin, tila nanaginip:
“Nathan…?”
Dito ko nalaman — may ovarian cancer siya sa early stage. Walang insurance, walang pera, at nag-iisa.
Sa loob ng mga araw, ako ang nagbantay, nag-aasikaso ng gamot, at nakipag-usap sa kanya. Hanggang sa isang gabi, natagpuan ko ang sulat niya sa loob ng bag:
“Nathan, kung binabasa mo ito, baka hindi ko na kayang magsalita… Mahal pa rin kita, at gusto ko lang maging masaya ka.”
Sa huling linggo ng buhay niya, muling nagkapiling kami bilang mag-asawa. Tatlong buwan matapos iyon, pumanaw si Maria sa aking mga bisig — tahimik at payapa.
Hanggang ngayon, dala ko pa rin ang lumang litrato ng kasal namin at ang sulat niyang puno ng pagmamahal at luha. Tuwing dumadaan ako sa ospital, naririnig ko pa rin ang tinig niya:
“Nathan, huwag ka nang malungkot. Masaya na ako. Salamat sa pagbalik.”
At sa bawat patak ng ulan sa bintana ng Makati, dama ko — sa pagitan ng kirot at alaala — ang tunay na kahulugan ng pagmamahal na hindi kailanman nawala.
