Sa lungsod ng Antipolo, nakatira si Mara, isang babaeng tatlong taon nang kasal kay Rico, ang kaisa-isang anak ng mayamang negosyanteng si Doña Felisa. Sa paningin ng iba, perpekto ang buhay nila—magarang bahay, mamahaling sasakyan, at marangyang kasal. Pero sa loob ng tahanan, puno ito ng katahimikan, tampuhan, at malamig na pagmamahalan.
Dumating ang araw na hindi na kayang tiisin ni Mara ang sakit. Matapos ang mga taon ng pagtitiis, lumagda siya sa mga papel ng annulment, habang si Rico ay tahimik lang, walang tingin, walang luha. Sa tabi nila, si Doña Felisa, seryosong nakaupo, parang walang emosyon.
Pagkatapos lagdaan ang mga dokumento, tumayo si Doña Felisa, kinuha ang sobre mula sa kanyang bag, at mahinahong nagsabi:
“Simula ngayon, ang bahay na ito ay hindi na para sa inyo. Ibinibigay ko ito kay Alma, ang aming katulong.”
Lahat ay natigilan. Si Mara, napanganga. Si Alma naman, nanginginig, halos hindi makapaniwala. Ngunit bago pa man makapagsalita si Mara, lumapit si Alma kay Doña Felisa, umiiyak, at bumulong ng mga salitang nagpalamig ng dugo ng lahat sa loob ng silid:
“Doña… pero ako po ang tunay na ina ni Rico.”
Tahimik. Walang huminga. Ang mga mata ni Mara ay napuno ng luha, hindi dahil sa bahay, kundi sa katotohanang matagal nang nakatago sa likod ng karangyaan.
Ang katotohanang iyon ang tuluyang nagpaunawa sa kanya—na may mga bagay na mas mabigat kaysa hiwalayan: ang mga lihim na itinago ng mga taong pinakakilala mo.
