Hindi ko kailanman ikinahiya ang nanay kong mananahi —
dahil sa bawat tusok ng karayom at sinulid,
tinatahi niya ang pangarap kong abutin ang mga bituin.

Ako si Samantha,
anak ni Aling Rosa,
isang mananahi sa gilid ng aming maliit na eskinita.
Wala kaming aircon, wala kaming magarang makinang bago —
ang tanging tunog sa bahay namin ay ang lumang “trrrrrrr… trrrrrrr…” ng panahi,
kasabay ng awit ni Nanay na laging may ngiti kahit pagod.

🧵 ANG MGA MATA NG MGA TAO

Lumaki akong sanay sa tukso.

“Anak ng mananahi, luma ang damit!”
“Gawa siguro ng nanay mo ‘yan, kaya hindi uso!”

Tawa sila.
Tahimik ako.
Pero sa bawat tawa nila,
nakikita ko si Nanay — nakayuko, nanginginig ang kamay,
habang nagtatahi ng uniporme ng mga batang nanlalait sa akin.

Isang gabi, tinanong ko siya:

“Nay, hindi po ba kayo nasasaktan kapag tinatawanan nila kayo?”

Ngumiti siya habang itinutusok ang karayom sa tela.

“Anak, mas mabuti nang pagtawanan habang nagtatahi,
kaysa matahimik habang wala kang ginagawa para sa pangarap mo.”

At doon ko unang naramdaman kung gaano katibay ang sinulid ng pag-ibig ni Nanay.

💔 ANG MGA GABI NG SAKRIPISYO

Gabi-gabi, gising pa rin siya.
Nasa sahig, nakayuko sa makinang halos maghiwalay na ang bakal.
Minsan, nakita kong natutulog siyang nakaupo habang hawak pa ang karayom.

Tinakpan ko siya ng kumot at bumulong:

“Balang araw, Nay, ako naman ang mananahi ng pangarap mo.”

At mula noon, nangako ako —
hindi ko hahayaang maputol ang sinulid na pinaghirapan niyang buuin.

👗 ANG ARAW NG PAGTATAPOS

Lumipas ang mga taon.
Natupad ko rin ang pangarap naming dalawa —
naging fashion designer ako.

Sa araw ng graduation,
lahat ng magulang naka-gown, naka-barong.
Si Nanay, naka-damit na siya mismo ang tumahi.
May punit sa laylayan, pero para sa akin, iyon ang pinakamagandang gown sa mundo.

Tinawag ang pangalan ko:

“SAMANTHA R. DE LOS SANTOS — BACHELOR OF FASHION DESIGN, CUM LAUDE!”

Tumayo ako, nanginginig.
Habang inaabot ko ang diploma,
naririnig ko ang palakpakan.
Pero ang puso ko — tumitibok lang para sa iisang tao.

🗣️ ANG TALUMPATI NG ANAK NG MANANAHI

Tahimik ang buong hall.
Kinuha ko ang mikropono.

“Marami sa atin dito, may magulang na negosyante, abogado, o doktor.
Pero ako po, anak ng mananahi.

Habang ang iba gumagawa ng mamahaling gown,
ang nanay ko nagtatahi ng mga damit ng taong ayaw siyang lapitan.
Pero kahit gano’n, hindi ko siya kailanman ikinahiya.

Dahil habang ang ibang kamay naghahanap ng ginto,
ang kamay ni Nanay,
naghahanap ng paraan para tahiin ang mga pangarap ko.”

Tahimik.
Hanggang may narinig akong hikbi.
Paglingon ko — si Nanay.
Umiiyak, nakatayo, hawak ang lumang bag niya.

Bumaba ako ng entablado,
lumapit sa kanya,
at isinabit ko sa kanyang leeg ang medalya.

“Nay, kayo po ang tunay na designer ng buhay ko.
Dahil kung wala ang mga tahi n’yo,
baka matagal nang napunit ang pangarap ko.”

🌟 ANG ARAL

Hindi nasusukat sa laki ng bahay o ganda ng damit ang dangal ng isang tao.
Minsan, nasa kamay ng mga tahimik na nagtatahi ng pag-asa ang tunay na ganda ng buhay.

🪡💛

“Ang mananahi, hindi lang nagtatahi ng tela —
tinatahi rin niya ang mga pangarap na minsang napunit ng kahirapan.”