Ako si Riana, 22.
At ang kwentong ito…
ay kung paano ako naging halimaw sa ina kong handang ibigay ang buhay niya para sa akin.
ANG GABING BINAGO NG APOY ANG LAHAT
Bata pa lang ako nang masaksihan ko ang sunog sa bahay namin.
Nakatakas ako.
Si Mama rin.
Pero si Papa…
naiwan sa loob.
Hinabol niya si Mama,
sumisigaw ng:
“Tulungan mo si Papa!”
Pero hindi na siya bumalik sa apoy.
Hindi na niya sinagip ang asawa niya.
Mula noon —
galit ang naging nanay ko.
Galit ko.
ISANG ANAK NA PUNO NG SAKIT
Lumaki akong may isang tanong:
“Bakit mo hinayaan mamatay si Papa?”
Walang araw na hindi ko iyon ibinibato sa kanya.
Kahit gaano siya magsumikap maging mabuting ina,
lagi kong itinutulak ang sakit sa mukha niya:
“Kung hindi dahil sa’yo… buo pa sana tayo!”
At sa tuwing sasabihin ko iyon,
tititig lang siya ng may luha pero tatahimik.
Hindi siya lumaban.
Hindi siya sumagot.
Doon pa lang dapat naintindihan ko na:
may dalang mabigat ang katahimikan.
ANG DIAGNOSIS NA HINDI KO NAPANSIN
Ilang taon ang lumipas,
bigla siyang nalaglag sa kusina.
Dinala namin sa ospital.
Sabi ng doktor:
“Stage 4 breast cancer.”
Hindi ko alam kung paano haharap sa salamin.
Hindi ko alam kung paano haharap sa kanya.
Pero alam kong huli na ang lahat.
ANG KATOTOHANANG DAPAT KO SANANG NALAMAN NANG MAS MAAGA
Sa huling gabi niya,
hiniling niyang makausap ako.
Mahina siyang nagsalita:
“Anak… patawad kung nasaktan kita.”
Naiinis ako.
Bakit siya ang humihingi ng sorry?!
“Bakit mo pinabayaan si Papa!?
Bakit ikaw ang nabuhay!?”
Napapikit siyang parang muling nasunog ang puso niya.
At sa wakas—
isinagot niya ang tanong na kinamumuhian ko:
“Hindi ako tumakbo para iligtas ang sarili ko…
babalikan ko pa sana kayo pareho ng Papa mo…
pero may kumapit sa aking kamay…”
Napatigil ako.
Nanlamig ang likod ko.
“Ikaw ‘yon, anak…”
Para akong binuhusan ng yelo.
“Sabi mo…
‘Ma, huwag mo kong iiwan…’
at pinili kong manatili sa tabi mo.”
Hindi ako nakapagsalita.
Tumigil ang mundo ko.
“Ang tatay mo ang nagsabi…
‘Ilabas mo ang anak natin.’
Kaya tumakbo ako… hawak ka…”
Si Papa—
siya pala ang nagligtas sa akin.
At si Mama—
pinili niya ako kaysa buhay ng lalaking mahal niya.
Ako pala ang dahilan.
Ako pala ang iniwan ni Papa.
Ako pala ang sinagip ni Mama.
Ako pala ang punot dulo ng lahat ng sakit niya.
Nalaglag ako sa kama niya,
umiiyak, yakap ang katawan niyang unti-unting nawawala.
“Ma… patawad… Ma, mahal kita…
Ma, huwag mo akong iiwan…”
Ngumiti siya, humaplos sa ulo ko:
“Hindi kita iniwan, anak…
kahit kailan.”
At iyon…
ang huli niyang hininga.
LAHAT NG “BAKIT” KO, NABIGYAN NG KASAGUTAN… NGUNIT HULI NA
Ngayon,
tuwing dumadaan ako sa dating bahay…
inaamoy ko ang hangin.
Naaalala ko si Papa.
Tuwing sumasakit ang dibdib ko…
hinahaplos ko ang puso ko.
Naaalala ko si Mama.
At gabi-gabi,
tinitingnan ko ang sarili ko sa salamin
at sinasabing:
“Sana sinabi ko mas maaga…
Ma, mahal na mahal kita.”
ARAL NG KWENTO
Bago ka magtanim ng galit… alamin mo muna kung sino talaga ang nasugatan.
May mga nanay… na hindi na kailangang magsabi ng pagmamahal.
Dahil ipinakita nila ito sa pinakamasakit na paraan —
ang pumili sa buhay mo kaysa sa buhay nila.
