Ako si Janella, 30.
At aaminin ko:
hindi pa ako marunong magpatawad… kahit gustong-gusto ko na.
ANG PANTASYA NA NABASAG
Lima kaming taon na mag-asawa ni Rico.
Akala ko kami na ang panghabangbuhay.
Pero isang araw… bigla siyang nagbago.
Hindi na siya umuuwi.
Hindi na niya ako tinitingnan.
Hindi na niya ako mahal.
Hanggang isang gabi,
sinabi niya ang linyang sumira sa’kin:
“May mahal na akong iba… buntis siya.”
Pakiramdam ko noon,
ako ang itinapon niyang basura.
At ang mas malala—
si Mama pa ang nag-comfort sa’kin
habang si Papa, umiiyak sa galit.
ANG ANAK NA HINILING KO PERO HINDI IBINIGAY SA’KIN
Lahat ng sinubukan namin ni Rico,
walang dumating na anak.
Ako raw ang problema.
Kaya nang magkaanak ang babae niya…
parang sinampal ako ng langit.
Ang babaeng iyon ang
nagbigay sa kanya ng pamilya na hindi ko naibigay.
Sinisi ko ang sarili ko.
Sinisi ko ang katawan ko.
Sinisi ko ang puso kong naging tanga sa kanya.
ANG BALITANG HINDI KO NAIS MARINIG
Makalipas ang pitong buwan,
tumunog ang cellphone ko.
Si Rico.
Umiiyak. Nanginginig.
“Janella… si baby… wala na.”
Tumigil ang oras ko.
“Ano… ano sabi mo?”
“Namatay ang anak ko sa crib…
Janel, di ko kaya…
pwede ka bang pumunta?”
Ako ang tinawagan niya.
Hindi ang babaeng iniwan niya ako para sa kanya.
Ako.
At kahit sugatan ako,
tumakbo pa rin ako papunta sa kanya.
ANG YAKAP NA HINDI NA DAPAT IBINABALIK
Pagdating ko sa ospital,
nakita ko siyang nakaupo sa sahig,
yakap-yakap ang laruan ng anak nila.
Wala sa sariling lumapit ako,
hinawakan ko braso niya.
Do’n siya bumigay.
Humagulgol.
Nasira.
“Janel… bakit hindi ko siya nasagip?
Bakit Siya ang kinuha?
Bakiiiiit!?”
Hindi ako nakasagot.
Ang sakit niyang nararamdaman…
iyon din ang takot kong matagal ko nang tinatago.
At sa unang pagkakataon,
niyakap niya ako na parang
ako lang ang buhay niyang natitira.
ANG BABAENG NASA KAMA… ANG BABAENG DI KO NA KINAMUHIA
Nakita ko si Carla — ang babae niyang minahal.
Payat. Namumutla.
Basag ang kaluluwa.
Mahina siyang tumingin sa akin:
“Pasensya na… ako sana ang nasa lugar mo…
pero ako ang pinili… para saktan ka.”
Wala akong nasabi.
Pero hinawakan ko kamay niya.
Hindi dahil mabait ako.
Kundi dahil alam ko ang pakiramdam na mawalan.
ANG PAGKATANTO NA LATE NA AKO PARA MAGALIT
Habang pinapanood kong nilalagay ang maliit na puting kabaong sa lupa,
naiisip ko:
Nakipaglaban ako kay Rico noon…
pero hindi ko alam
na mas malaking laban pala ang naghihintay sa kanya.
Na kahit sinaktan niya ako…
hindi ko gugustuhing maranasan niya ito.
At doon ko naramdaman ang totoo…
Wala palang nananalo sa pagtataksil.
Lahat tayo may talo.
ANG PAGLAYA KO SA PAGKABILANGGO SA KAHAPON
Maya-maya’y lumapit si Rico sa puntod.
Humawak sa kamay ko.
“Janel… patawad.
Pero kahit hindi mo ako mapatawad…
salamat, kasi ikaw ang kasama ko ngayon.”
Ngumiti ako.
Hindi para sa kanya—
kundi para sa sarili ko.
Kasi sa wakas,
hindi na ako biktima ng nakaraan.
Ako na ang pumipili
ng kung sino ang karapat-dapat sa buhay ko.
At alam ko na ang sagot:
Hindi siya.
ARAL NG KWENTO
Ang pinakamasakit na pangako ay ‘panghabangbuhay’ na naputol sa gitna.
Pero minsan, kailangan mas masakit muna… bago tayo lumaya.
At kapag nakakapagpatawad ka na —
hindi mo sila inililigtas.
Sarili mo ang tinatanggal mo sa pagkakadena.
