Tanghalian noon.
Nakaupo sa maliit na mesa si Lara, 15 taong gulang, habang kumakain ng sopas na niluto ng kanyang ina.
Pagkakuha niya ng isang subo, sumimangot siya.
“Ma, hindi masarap ang sopas mo!” sabi niya, sabay itinulak ang mangkok palayo.
Tahimik lang ang ina.
Ngumiti nang pilit, habang pinupunasan ang kamay niyang may pilat.
“Pasensya na, anak… baka sobra sa asin,” mahina niyang sabi.
Walang imik si Lara. Umalis siya patungo sa kwarto, hindi man lang nagpasalamat.
Kinagabihan, nauuhaw siya kaya bumaba siya sa kusina.
Ngunit nang makalapit siya, nakita niyang gising pa si Mama — nakaupo sa sahig, hawak ang kaldero, nililinis ang mga dahon ng gulay gamit ang iisang kamay lamang.
Ang kabilang braso, putol hanggang siko.
Habang nagpipiga siya ng dahon, may mga patak ng luha na nahuhulog sa sahig.
“Kung buo lang sana ang katawan ko… baka mas mapasarap ko pa,” bulong ng ina.
Tumigil si Lara.
Nanlamig.
Lumapit siya nang dahan-dahan at niyakap si Mama mula sa likod.
“Ma… pasensya na po. Masarap pala talaga ‘yung sopas mo… ako lang ‘yung hindi marunong magpasalamat.”
Ngumiti si Mama, habang tumulo pa rin ang luha niya.
“Hindi ko kailangan ng papuri, anak. Ang gusto ko lang, busog ka.”
Mula noong gabing iyon, si Lara ay hindi na muling nagsabi ng “Hindi masarap.”
Dahil natutunan niya na ang lasa ng pagkain ng isang ina ay hindi nasusukat sa panlasa — kundi sa pagmamahal na iniluluto rito.
