Ang amoy ng basang lupa at nilagang monggo ang palaging gumigising kay Lara de la Peña tuwing umaga sa maliit nilang bahay sa San Isidro. Sa ilalim ng liwanag ng gasera, isinusulat niya sa piraso ng lumang papel ang mga pangarap na tila imposibleng abutin. Anak siya ng isang magsasaka at labandera — ngunit batid niyang may iisang daan lamang palabas ng kahirapan: ang edukasyon.
Nang matanggap niya ang scholarship patungong Maynila, tangan niya ang lumang maleta at pangako sa mga magulang niyang sina Tatay Pio at Nanay Belen:
“Babalik ako, Tay, Nay… Ibibigay ko sa inyo ang bahay na may ilaw, hindi gasera.”
Sa lungsod, sinalubong siya ng gutom, pagod, at pangungulila. Nagbenta siya ng kakanin sa umaga at nagtuturo sa gabi. Minsan, nakatulog siya sa library habang nag-aaral — nanginginig ang kamay ngunit buo ang loob.
Ang bawat pahina ng kanyang notebook ay puno ng luha, ngunit iyon din ang tinta ng kanyang pagbangon.
Pagkaraan ng ilang taon, tinawag ang kanyang pangalan sa entablado — “Cum Laude, Lara de la Peña.” Ang palakpak ng mga tao ay tila alon na bumabalik sa kanyang pinanggalingan, sa baryo kung saan unang sinindihan ng gasera ang pag-asa.
Pag-uwi niya sa San Isidro, sinalubong siya ng mga magulang. Sa gitna ng luha, binuksan niya ang ilaw sa bagong bahay.
“Tay, Nay… hindi na po gasera ang magpapaliwanag sa atin. Ang araw na po mismo.”
At sa bawat umagang sumunod, habang sumisikat ang araw, may batang babae sa baryo ang nakatingala — nangangarap ding maging katulad ni Lara, ang babaeng nagpapatunay na kahit galing sa dilim ng kalan, maaaring abutin ang liwanag ng araw.
