Ako si Joel, isang food delivery rider dito sa Quezon City.
Mahigit dalawang taon na akong nagde-deliver sa app — sanay na ako sa init, sa ulan, sa traffic, pati sa mga customer na minsan nagkakansel kahit nasa harap na ako ng gate nila. Pero may isang gabi, ‘yun ang hindi ko malilimutan.
Biyernes din ‘yun, mga bandang 10:30 ng gabi, medyo malakas ang ulan.
Nasa gilid na ako ng kalsada, nagpapahinga, nang biglang pumasok sa app ang bagong order: “1 order of pancit canton, extra rice, at softdrinks. Cash on delivery.”
Ang pickup location: “Lola Nena’s Eatery – Malvar Street.”
Pamilyar sa’kin ‘yung lugar kasi ilang beses na rin akong dumadaan ro’n.
Pero nagtataka ako — kasi matagal nang sarado ang Lola Nena’s Eatery.
Nasunog daw iyon dalawang taon na ang nakalipas, sabi ng mga kasamahan ko.
Naisip ko, baka bagong branch lang o baka typo lang.
Kaya pinuntahan ko.
Pagdating ko sa Malvar Street, halos walang tao. Madilim. Tanging ilaw ng motor ko lang ang nagsisilbing gabay.
At sa dulo, nakita ko nga ‘yung lumang tindahan — basag ang salamin, may mga uling pa sa dingding. Pero laking gulat ko nang makita kong bukas ang ilaw sa loob.
Pumasok ako nang marahan.
“Hello po, delivery for order #4512?” sabi ko.
May lumabas na matandang babae, maputi ang buhok, naka-duster, at may ngiti sa labi.
“Ah, salamat iho. Gutom na gutom na ako. Matagal na akong naghintay ng order na ‘yan,” sabi niya.
Tahimik ang paligid, pero ramdam ko ang lamig kahit nakajacket ako.
Iniabot ko ang pagkain. Binayaran niya ako ng lumang 100 peso bill, medyo amoy usok.
“Salamat, iho. Sana huwag kang mapagod tumulong sa mga nagugutom,” sabi pa niya bago pumasok ulit sa loob.
Paglabas ko, nag-vibrate ‘yung phone ko.
“Delivery cancelled. Store not found.”
Nagulat ako. Binuksan ko ulit ang mapa — wala nang “Lola Nena’s Eatery” sa listahan ng app.
Kinabukasan, ikinuwento ko sa kapwa rider ko.
Napatingin siya sa akin, sabay sabi:
“Bro, ‘wag mong sabihing nag-deliver ka sa Lola Nena’s? Bro, nasunog ‘yun! Patay ‘yung may-ari, si Aling Nena, habang nagluluto ng pancit canton.”
Kinilabutan ako.
Dali-dali kong kinuha ‘yung perang binayad sa akin — punit, maitim, parang nasunog din.
Simula noon, tuwing may order na galing sa lugar na walang ilaw sa mapa, hindi ko na tinatanggap.
Kasi minsan, hindi pagkain ang dinadala mo — kundi alay para sa kaluluwa ng mga gutom sa kabilang buhay.
