Ako si Ruth, 24.
At ito ang pinakamalaking impyernong pinadaanan ko —
ang makita kung gaano ko sinira ang taong nagmahal sa akin nang higit sa buhay niya.
Lumaki akong may galit sa puso.
Galit ako kay Mama.
Galit ako sa mundong ibinigay niya sa akin.
Wala kaming pera.
Wala kaming matitirahan nang maayos.
Tuwing may kailangan ako — wala siya.
Kaya natuto akong magsabi ng mga salitang
hindi dapat marinig ng ina mula sa sariling anak:
“Sana hindi mo na lang ako pinanganak!”
“Anong klaseng ina ka?”
“Kung hindi mo kaya, umalis ka na lang!”
At isang araw, umalis siya.
ANG PANAHON NA AKALA KO KAYA KO MAG-ISA
Naging abala ako sa trabaho.
Sa relasyon.
Sa barkada.
Sabi ko sa sarili ko:
“Wala naman palang mawawala kung wala si Mama.”
Pero sa lahat ng laban ko—
wala akong natatakbuhan kapag umiiyak ako,
wala akong mahawakan kapag natatakot ako,
wala nang nagsasabi ng:
“Anak, kakayanin natin.”
Tahimik.
Malamig.
Mag-isa.
Pero pinaniwala ko ang sarili kong:
“Mas masaya ako.”
Hanggang naging ugat ng kalawang ang katahimikan.
Kinain ako ng guilt na hindi ko maamin.
ANG TAWAG NA GUMISING SA KASALANANG MAKAPAL SA DIBDIB KO
Isang gabi, habang iniinom ko ang kape kong malamig na,
may tumawag mula sa unknown number.
“Ikaw ba si Ruth?
Si Linda… Mama mo… nasa ospital.”
Halos mabitawan ko ang cellphone ko.
Nanginginig ang buong kalamnan ko.
Ang daming tanong sa utak ko:
“Bakit siya nasa ospital?”
“Bakit ngayon lang?”
“Bakit hindi siya dumiretso sakin?”
Pero may sagot na nakita ko sa salamin:
Ako kasi ang nagtaboy sa kanya.
ANG HAPLOS NA HULING PAGKAKATAON KO NA PALANG MADARANASIN
Pagdating ko sa ospital,
nandoon si Mama —
payat, tuyot ang labi, hirap huminga.
“A-anak…”
Yun lang.
Yun lang ang sinabi niya.
Walang panunumbat.
Walang galit.
Ako na ang bumagsak sa sahig
habang lumalapit ako sa kama niya.
Mahina ko siyang hinawakan:
“Ma… sorry… Ma, huwag Kang aalis… Ma please…”
Pero ngumiti siya —
ngiting puno ng pag-ibig kahit wasak na siya:
“Mahal na mahal kita, anak…”
At tuluyan siyang pumikit.
Hindi na bumalik.
Hindi ko man lang nasabing mahal ko rin siya
habang gising pa siya.
ANG SULAT NA HUMIGOPA SA KALULUWA KO
Naiwan niyang sulat sa nurse,
nakapangalan sa akin:
“Ruth,
Pasensya na kung hindi kita nabigyan ng magandang buhay.
Sana isang araw, makita mo ang dahilan kung bakit kita ipinaglaban.
Walang araw na hindi ko pinaniwala ang sarili kong sapat akong ina sa’yo.
Kung nasaktan kita…
sana mapatawad mo ako.
Anak, kahit itulak mo ako palayo…
hindi ako tumigil na mahalin ka.— Mama mo na hindi sumuko sa’yo
Hindi ko na alam paano huminga.
Paano mabubuhay na alam kong ako mismo ang pumatay
sa natitirang pag-asa niyang maging ina ko.
ANG PANGAKONG KAYLATE PERO TOTOO
Araw-araw akong humihingi ng tawad sa puntod niya.
Araw-araw kong sinasabi:
“Ma, sana sinabihan kita na mahal kita.”
At araw-araw, ipinapangako ko na:
hinding-hindi ko hahayaang may ibang ina ang iiyakan ang anak niya dahil sa galit na ganito.
Kahit huli na ang lahat,
hinahawakan ko ang puso kong sugatan
at inuulit-ulit ang katotohanang:
Hindi ko naprotektahan ang Mama ko…
pero ipagtatanggol ko ang pagkatao niya habang nabubuhay ako.
ARAL NG BUHAY
Kung may magulang ka pang buhay…
yakapin mo sila nang mahigpit.
Dahil isang araw…
ang yakap mo’y magiging alaala na lang na sana… mas matagal.
