Hindi ko kailanman ikinahiya ang tatay kong bangkero —
dahil habang ang iba humaharurot sa kotse,
kami, nakasakay sa lumang bangka,
sumasabay sa alon ng hirap,
pero patuloy na sumusulong.

Ako si Randy,
anak ni Mang Tomas,
isang bangkero sa aming baryo sa tabing-dagat ng Batangas.
Araw-araw, bago pa man magliwanag,
naririnig ko na ang tunog ng sagwan sa tubig.
“Plak… plak… plak…”
Tunog ng pawis,
tunog ng pag-asa,
tunog ng tatay kong bayani.

🌅 ANG MGA ARAW SA DAGAT

Bata pa lang ako, sumasama na ako kay Tatay sa pangingisda.
Sa bawat hampas ng alon, tinuturuan niya ako ng buhay.

“Anak,” sabi niya habang nakatingin sa malayo,
“ang dagat, parang buhay — minsan kalmado, minsan marahas.
Pero kung marunong kang sumagwan,
makakarating ka rin sa pampang ng pangarap mo.”

At habang siya nagsasagwan,
ako naman nangangarap —
na balang araw,
ako naman ang magmamaneho ng barkong hindi lang bangka…
kundi barko ng tagumpay.

🌧️ ANG BAGYONG DI LANG SA DAGAT

Minsan, bumabagyo.
Umuulan ng malakas, halos hindi na kita ang tubig sa langit.
Pero kahit ganon,
lumalabas pa rin siya para maghatid ng pasahero sa kabilang pampang.

“Tay, delikado po!”
Ngumiti siya, hawak ang sagwan.
“Mas delikado, anak, ang tiyan na walang laman.”

At sa bawat pagbabalik niya,
basang-basa, nanginginig, nangingiti pa rin.
Sabi niya,

“Basta ikaw, anak, makarating sa kolehiyo —
sulit ang bawat alon.”

⚓ ANG MGA TAONG NANLALAIT

May mga nagsasabi noon:

“Anak lang ng bangkero, ano bang mararating niyan?”
“Baka maging bangkero rin ‘yan paglaki!”

Ngunit hindi ako lumaban sa salita.
Ang sagot ko ay pag-aaral.
Habang sila natutulog,
ako nag-aaral sa liwanag ng lampara.
Habang sila naglalaro,
ako nagrerepaso ng mga libro tungkol sa dagat.

Hanggang sa natutunan kong mahalin ang alon
na minsang kinatatakutan ng tatay kong bayani.

🎓 ANG ARAW NG TAGUMPAY

Lumipas ang mga taon.
Nakamit ko ang pangarap naming dalawa —
naging Marine Engineer ako.

Sa araw ng graduation,
naka-toga ako, nanginginig sa kaba.
At sa pinakadulong upuan,
nakita ko siya —
si Tatay, naka-lumang polo, may bakas ng alat sa balat,
at mga kamay na nagaspang sa sagwan.

Tinawag ang pangalan ko:

“RANDY T. DELA CRUZ — BACHELOR OF MARINE ENGINEERING, CUM LAUDE!”

Palakpakan.
Ngunit sa gitna ng mga tao,
ang pinakamahalagang ngiti ay galing lang sa kanya.

🗣️ ANG TALUMPATI NG ANAK NG BANGKERO

Humawak ako sa mikropono.
Tahimik ang buong bulwagan.

“Marami po sa atin ang may magulang na nagtatrabaho sa opisina, sa barko, o sa ibang bansa.
Pero ako po, anak ng bangkero.

Yung lalaking kahit walang barko,
marunong maglayag sa gitna ng hirap.
Yung taong walang compass,
pero laging alam kung saan papunta —
papunta sa tagumpay ng anak niya.

Kaya kung tawag ninyo sa kanya ay bangkero,
tawag ko sa kanya ay kapitan ng buhay ko.”

Tahimik.
May mga umiiyak.
Lumingon ako — nakita ko si Tatay.
Umiiyak siya, hawak ang lumang sombrero.

Bumaba ako ng entablado,
lumapit sa kanya,
at isinabit ko sa kanyang leeg ang medalya.

“Tay, salamat po.
Dahil kung wala ang mga sagwan n’yo,
hindi ko maaabot ang dalampasigan ng pangarap ko.”

🌊 ANG ARAL

Hindi kailangang may malaking barko para makatawid sa dagat ng buhay.
Minsan, sapat na ang bangkero —
na marunong sumagwan ng may puso,
at magmahal ng buong lakas.

🚣‍♂️💛

“Ang bangkero, hindi lang nagdadala ng pasahero —
nagdadala rin siya ng pangarap sa bawat hampas ng alon.”