Sa isang pampublikong paaralan, nakaupo sa silid-aralan ang isang binatilyo na si Ron, nasa ika-10 baitang. Tahimik siya, konti lang ang kaibigan, at madalas mahiyang magsalita tungkol sa kanyang pamilya.
Isang araw, may nangyari sa silid-aralan na halos humantong sa kanya sa pagkahiya.
“Uy, ‘yung nanay mo ba ‘yun? Hindi marunong magbasa ‘yan, di ba?”
“Oo, sabi nila, mahirap at simple lang ang nanay mo!”
Namula si Ron sa hiya. Ramdam niya ang init sa kanyang pisngi habang pinagtatawanan siya ng mga kaklase. Ngunit sa likod ng hiya ay isang matinding pagmamahal sa kanyang ina.
Ang totoo, ang kanyang ina ay may isang paa lamang. Nangyari ito sa isang aksidente, at mula noon, gumamit siya ng maliit na suporta upang makalakad. Kahit ganoon, pinipilit niyang maglakad para sa anak.
Ilang araw pagkatapos, isang kaklase niya ang nakakita sa kanyang ina habang naglalakad sa bakuran ng paaralan sa kanyang paa lamang, at nakatawa pa at nag-videohan pa.
Nakita ni Ron ang video sa murang teleponong ginagamit niya. Tumigil siya. Napuno ang kanyang puso ng sakit at pagsisisi.
Sa gabi, hawak ang lumang telepono, tinawagan niya ang ina. Nang magsalita siya, nanginginig ang boses niya:
“Ma… patawad po… Mahal na mahal ko po kayo… Hindi ko po alam na ganoon po kahirap.”
Tahimik ang ina sa kabilang linya, at pagkatapos ay may mahina at mahinahong sagot:
“Anak… hindi ka dapat nahihiya sa sinuman. Ang buhay ay hindi tungkol sa kahusayan sa paaralan, kundi sa pagmamahal at tapang. Kahit na isa lamang ang paa ko, sapat na para ipakita sa’yo ang pagmamahal ko.”
Sa simpleng teleponong iyon, naliwanagan si Ron. Hindi dahil sa telepono, kundi dahil sa liwanag ng pagmamahal ng ina.
Kinabukasan, pumasok si Ron sa paaralan nang may taas-noo. Nang may muling pumuna sa kanyang ina, ngumiti siya nang buong tapang at sinabi:
“Oo, hindi marunong magbasa ang nanay ko. Pero siya ang nagturo sa akin kung paano magmahal at maging matapang.”
At sa araw na iyon, ang tahimik na estudyante ay naging pinakamatapang sa kanyang klase.
