Tinawag nila siyang walang mararating.
Tinawag nila siyang walang pangarap.
Pero sa bawat ikot ng gulong ng kanyang traysikel,
paikot-ikot man,
siya ang nagtulak sa buhay naming umusad.

Ako si Jerome,
anak ni Mang Eddie,
isang traysikel driver na araw-araw umiikot sa buong bayan ng San Pedro.
Bago pa sumikat ang araw,
gising na siya.
Bitbit ang lumang helmet,
at traysikel na halos hindi na umaandar.

“Anak,” sabi niya minsan habang sinisipa ang starter,
“basta habang may gasolina ng tiyaga,
makakarating ka kahit saan.”

At oo, kahit pa puro lubak ang daan namin —
natutunan kong magmaneho ng pangarap sa gitna ng hirap.

💔 ANG MGA TUKSO SA DAAN

Habang lumalaki ako,
madalas kong marinig sa kapitbahay:

“Walang asenso diyan! Traysikel lang ang tatay mo!”
“Siguro, pag laki mo, driver ka rin!”

Masakit.
Lalo na kapag naririnig kong tinatawanan siya habang humihingi ng pamasahe.
Pero sa halip na magalit,
ngumingiti lang siya.

“Hayaan mo sila, anak.
Hindi nila alam, bawat limang piso ko, may pangarap na kasamang sakay.”

At mula noon,
tuwing maririnig kong bumubusina ang traysikel niya sa labas,
naririnig ko rin ang tunog ng “kaya mo ‘yan, anak.”

☀️ ANG MGA ARAW NG PAGOD

Minsan, nakita ko siyang halos himatayin sa init ng araw.
Inabot ko ang tubig, nanginginig ang kamay niya.

“Tay, pahinga muna kayo.”
Ngumiti siya.
“Anak, hindi pwedeng huminto ang manibela —
baka tumigil din ang pangarap mo.”

At sa bawat biyahe niya,
tumatak sa isip ko —
hindi mo kailangang may magarang sasakyan
para maihatid ang pamilya mo sa tamang direksyon.

🎓 ANG ARAW NG PARANGAL

Lumipas ang mga taon.
Hindi ko sinayang ang bawat barya ng sakripisyo niya.
Nakamit ko rin ang pangarap naming dalawa —
naging Pulis.

Sa araw ng graduation sa police academy,
nakita ko siya sa pinakadulo,
naka-lumang polo, pawisan, at may grasa pa sa kamay.
Pero sa mata ko,
siya ang pinaka-matipunong lalaki sa buong mundo.

Tinawag ang pangalan ko:

“POLICE OFFICER JEROME E. DELA CRUZ — BEST IN LEADERSHIP!”

Palakpakan.
Ngunit mas malakas ang tibok ng puso ko.
Dahil alam kong siya ang tunay na dahilan kung bakit ako nakarating dito.

🗣️ ANG TALUMPATI NG ANAK NG TRAYSIKEL DRIVER

Tahimik ang buong auditorium.
Kinuha ko ang mikropono, at sabi ko:

“Marami po sa inyo ang may magulang na opisyal, abogado, o negosyante.
Pero ako po, anak ng traysikel driver.

Yung tatay kong binansagang walang asenso,
pero araw-araw, humaharurot sa init at ulan,
para lang may pambili ako ng uniporme at libro.

Habang ang iba natutulog,
siya nasa kalsada.
Habang ang iba nagrereklamo sa trapik,
siya nakangiti kahit hindi pa kumakain.

Kaya kung tawag ninyo sa kanya ay walang asenso —
tawag ko sa kanya ay lalaking nagtulak sa pangarap kong umandar.”

Tahimik.
Hanggang may marinig akong hikbi.
At paglingon ko,
si Tatay, nakatayo, umiiyak, hawak ang lumang helmet niya.

Bumaba ako ng entablado,
lumapit sa kanya,
at isinabit ko sa kanyang leeg ang medalya.

“Tay, ito po para sa inyo.
Dahil kung hindi sa inyo,
baka hindi ko natutunang magmaneho ng pangarap nang may puso.”

💙 ANG ARAL

Hindi nasusukat sa gulong o gasolina ang tagumpay ng tao.
Ang tunay na asenso,
ay nasa taong marunong magsakripisyo para sa pamilya.

🛵💛

“Ang traysikel driver, hindi lang naghahatid ng pasahero —
naghahatid din siya ng pag-asa sa bawat kanto ng buhay.”