Ako si Mara, 33.
At buong buhay ko,
pinaniwala ko ang sarili kong
sapat ang pagmamahal ko para iligtas ang isang relasyon.
Mali pala ako.
✅ ANG LALAKING PINAGLABAN KO HABANG BUHAY
Si Sean —
bakit ko ba siya minahal?
Wala naman siyang pera.
Wala siyang pangarap.
Pero nakita ko sa kanya
ang lalaki na totoong magmahal.
Noong pinakasalan ko siya,
pinangako ko:
“Ako ang sasalo sa’yo.
Hindi kita papabayaan.”
Ako ang nagtrabaho.
Ako ang nagtaguyod sa amin.
Ako ang sumalo ng lahat ng pagkukulang niya.
At okay lang sa’kin,
kasi mahal ko siya.
Pero ang problema?
Hindi niya mahal ang sarili niya.
✅ ANG MESAHENG SUMIRA SA ARAW KO
Isang gabi,
natulog siya nang maaga.
May kumislap na cellphone.
May pangalang hindi ko kilala.
“Kumain ka na? Miss na kita…”
Parang may granadang sumabog
sa dibdib ko.
Pinili ko munang manahimik.
Tumitig sa kisame.
Tinatanong ang sarili:
“May mali ba akong nagawa?
Ako bang asawa…
kulang?”
Kinabukasan,
tinanong ko nang maayos si Sean:
“Mahal mo pa ba ako?”
Pero ang sagot niya…
“Pagod lang ako.”
Pagod?
O nagsisinungaling?
✅ ANG PILIT NA PAGPAPAKATATAG NG ISANG ASAWA
Pinagluto ko siya.
Pinaghugas ko siya.
Pinatawa ko.
Pero matamlay pa rin siya sa aming dalawa.
Isang araw,
nagkaroon ako ng nakakakilabot na hinala:
May problema siya na ayaw niyang sabihin.
Kaya sinundan ko siya.
Tahimik.
May kaba.
Dinala siya ng taxi sa isang lumang gusali.
Sumunod ako hanggang pumasok siya sa isang room.
May nakita akong babae sa looban.
Yumakap sila.
At doon ako gumuho.
✅ ANG TOTOO NA HINDI KO INASAHANG MAS MASAKIT PA SA PANGANGALUNYA
Gusto ko siyang pagalitan.
Gusto kong sumigaw.
Pero bago ko magawa,
napahawak siya sa dibdib niya—
NANGHILAB.
BUMAGSAK.
Nagkagulo.
Tinawag ang ambulansya.
Sinamahan ko siya sa ospital
kahit durog-durog ako sa loob.
Habang inaayos siya ng doktor,
lumapit ang babaeng kasama niya.
Umiiyak.
Nanginginig.
“Ate… sorry.
Hindi ko siya inaagaw.
Ako ang therapist niya…”
Napahinto ako.
Napatingin sa kanya.
“Si Sean po… may clinical depression.
Sinisikap niyang lumaban… pero natatakot siyang maging pabigat sa inyo.”
Lalong lumubog mundo ko.
Habang ako, iniisip kong niloloko niya ako…
siya pala, iniisip kung PABIGAT siya sa’kin.
Ako pala ang liwanag niya
na hindi niya kayang tingnan
kasi bulag siya sa sarili niyang kadiliman.
✅ ANG HULING PAALAM NA HINDI KO INAASAHAN
Lumapit ang doktor.
Mahabang buntong-hininga.
“Ma’am… wala na po siya.”
Parang lahat ng lakas ko
sumabay sa pagkawala niya.
Lumapit ako sa katawan niya,
hinawakan ang malamig niyang kamay:
“Sean… bakit hindi mo ‘ko sinabihan?
Bakit ako pa ang sinisisi mo?”
At doon ko nakita sa mesa
ang isang luma at nakatiklop na sulat.
Para sa akin.
✅ ANG SULAT NIYANG NAGHUGAS NG LAHAT NG GALIT KO
“Mara,
Alam kong mabigat ako sa’yo.
Ayoko nang makita ka pang pagod…
kasi ako ang dahilan.
Sana mahalin mo pa rin ang sarili mo kahit wala na ako.
Ikaw ang pinakamagandang nangyari sa’kin.— Sean, na minahal ka nang sobra pero natakot ipakita.”
Lahat ng galit,
naging luha.
Lahat ng sama ng loob,
naging yakap na sana…
pero huli na.
✅ ARAL NG KWENTO
Minsan, ang taong akala mong manloloko…
ay tao palang durog na durog na sa sarili.
At ang pag-ibig… hindi laging sapat para gamutin ang sakit na hindi mo nakikita.
Kung mahal mo ang isang tao — pakinggan mo.
Baka kailangan ka niya…
kahit tahimik siya.
