Ako si Henry, 35.
At ito ang kwentong pinakaayaw kong balikan,
pero ako ang dahilan kaya mas kailangan ko itong ikwento…
ANG LALAKING NAGING TATAY KO
Lumaki ako sa ampunan.
Walang nanay. Walang tatay.
Hanggang dumating si Tatay Mauro —
isang tahimik na karpintero, walang sariling pamilya,
pero pinili niya akong maging anak.
Tinuruan niya akong maging mabuting tao.
Tinuruan niya akong maging marangal.
Tinawag niya akong:
“Anak ko.”
At tuwing sinasabi niya iyon,
pakiramdam ko — kumpleto ako.
ANG PAGKAKAMALING HINDI KO NA MAIBABALIK
Nagmahal ako.
Kay Lia.
Isang babaeng maganda, mabait, pero may matinding misteryo.
Nagkaroon kami ng anak — si Nico.
Pero hindi naging maayos ang relasyon namin.
Umalis siya.
Iniwan niya ako.
Iniwan niya ang anak namin.
Ako ang nagpalaki kay Nico
kasama si Tatay Mauro
na agad-agad tinanggap si Nico
na parang apo niyang tunay.
Minsan ay naririnig ko siyang umiiyak sa gabi habang kinakarga ang apo ko:
“Pasensya ka na anak… sana mas maging mabuti ako sayo kaysa sa anak kong iniwan ko noon…”
Hindi ko naintindihan ang ibig niyang sabihin.
Inisip ko, baka trauma lang sa nakaraan niya.
Hindi ko alam…
yun na pala ang unang pahiwatig sa impyernong darating.
ANG ARAW NA WALA NA SI TATAY
Inatake siya sa puso.
Sa ospital, hawak ko ang kamay niya habang bumabagsak ang mga beep ng makina.
“A-anak… Henry…”
“Pa, ‘wag kang bibitaw… Pa please…”
Ngumiti siya.
Yung ngiti niyang nagpalaki sa akin.
“Mahal… na mahal ko kayo…”
At iyon na ang huling ngiti niya.
Parang may sumabog sa dibdib ko.
Ako ang sumigaw…
pero ang puso ko ang tuluyang punit.
ANG MISTERYO NG KANYANG HULING GUSTO
Naiwan niya ang isang sobre sa tabi ng kama.
Nakasulat:
“Para kay Henry — kapag handa ka na.”
Sa loob, may birth certificate…
hindi ko pangalan.
Hindi pangalan ni Nico.
Kundi:
Liam Mauro
Pangalan ng anak ni Tatay Mauro na iniwan daw siya noon.
At sa ilalim nito — may sulat kamay:
“Anak…
pinatawad na kita. Sana mapatawad mo rin ako sa kinailangan kong gawin.
Pero ang dugo… hindi nawawala sa puso.— Itay
Kinilabutan ako.
Tumayo ang balahibo ko.
Hindi ko muna kinaya basahin ang susunod.
Pero pinilit ko…
“Si Nico… apo ko siya.
Anak siya ng anak kong iniwan ako.”*
Nalaglag ang papel.
Hindi ako makahinga.
ANG KATOTOHANANG HUMIGOP NG DUGO KO
Kung si Nico ay apo niya…
kung anak siya ng anak niyang iniwan siya noon…
at ako ang ama ni Nico…
Ibig sabihin…
Ako ang anak na pinagsisigawan niya ng pangalan gabi-gabi.
Ako ang anak na iniwan siya noon.
Ako si Liam.
Hindi si Henry.
Ako mismo…
ang dahilan bakit siya umiiyak nang palihim.
Ako mismo…
ang anak na ipinalit sa iba.
Ako mismo…
ang sugat na pilit niyang ginamot…
sa pamamagitan ng pag-aalaga sa anak ko.
ANG YAKAP NA KAILANMAN HINDI KO NA MAYAYAKAP
Napa-upo ako sa harapan ng puntod niya.
Hawak ang papel na basa na sa luha.
“Pa…
Maayos na ako dahil sayo.
Hindi mo man narinig…
pero ako na ‘tong magsasabi…
Pa, mahal na mahal ko kayo.”
Inilagay ko ang birth certificate sa puso ko,
parang kaya no’ng papel ibalik siya.
Pero wala nang hihinga para sumagot.
Wala nang paghaplos.
Wala nang:
“Anak ko…”
Ang tanging iniwan niya sa akin ay
isang apelyidong tinanggihan ko noon
at isang pusong kinupkop niya kahit ako mismo ang tumalikod sa kanya.
ARAL NG KWENTO
May mga pagtatagpong huli nang dumating.
May mga katahimikang dapat sanang naging yakap.
At may mga ama… na minahal tayo kahit hindi natin alam kung sino talaga tayo sa buhay nila.
