Ako si Arvin, 28.
Bunso sa magkapatid.
At ang kuya ko na si Andre?
Siya ang taong pinaka-kinamumuhian ko sa buong buhay ko.
Simula pagkabata,
lagi siyang pasaway,
palaboy,
walang direksyon.
Habang ako?
Lahat ng medal,
lahat ng karangalan,
lahat ng papuri —
sa akin napunta.
Narinig ko madalas kay Mama:
“Arvin, ikaw na ang pag-asa ng pamilya.”
At sa bawat pagmamahal na ibinibigay niya sa akin,
nakikita ko ang kawalan kay Kuya.
Kaya siguro dumating sa punto na
tiningnan ko si Kuya bilang bigat
at hindi bilang pamilya.
ANG GABING HINDI KO INAASAHANG TATAWAG NG LUHA SA BUHAY KO
Si Mama —
ang pinakamalakas na babae sa mundo ko —
biglang bumagsak.
Inatake sa puso.
Sa ospital,
hinahabol ko ang paghinga niya habang sinisigaw ko ang pangalan niya:
“Ma! Ma, sandali lang please! Huwag muna!”
Si Kuya, tahimik lang sa gilid.
Nakatayo.
Pero lungkot ang sumisigaw sa mga mata.
Lumabas ang doktor…
at isang tango lang ang binigay niya.
Parang binunot ang kaluluwa ko sa katawan ko.
Sumigaw ako.
Si Kuya, nanatiling nakatulala.
Hindi umiyak.
At doon ako mas lalo pang nagalit sa kanya.
Bakit parang wala lang sa kanya?
Wala ba siyang puso?
ANG SALITANG HINDI KO NA NAIBABAWI
Umuwi kami nang walang Mama.
Naupo ako sa sulok ng kwarto.
Si Kuya?
Tahimik lang, nakatitig sa sahig.
At doon pumutok ang sama ng loob ko:
“Kung hindi dahil sa’yo, hindi sana namatay si Mama!
Problema ka sa buhay niya!
Walang araw na hindi ka nagpapahirap sa kanya!”
Hindi siya tumingin sa akin.
Pero tumulo ang luha niya —
atakeng tahimik pero pinakamasakit panoorin.
Mahina siyang sumagot:
“Sana ako na lang… hindi si Mama…”
Hindi ko iyon pinakinggan.
Mas pinili kong lunukin ang galit.
ANG KATOTOHANANG PINAGTAKPAN NIYA HABANG BUHAY
Pagkatapos ng libing,
tinawag ako ng pari.
Inabot sa akin ang isang sobre na iniwan daw ni Mama.
Nakasulat:
Para kay Kuya mo — pero ikaw ang magbasa.
Binuksan ko.
At buong pagkatao ko ang gumuho habang binabasa ko:
“Andre,
Anak, alam kong iniisip mo, wala kang silbi.
Pero ikaw ang dahilan bakit ako nabubuhay araw-araw.
Ikaw ang nagbenta ng sarili mong mga gamit para sa gamot ko.
Ikaw ang nagtrabaho sa gabi nang hindi ko nalalaman.
At ikaw ang dahilan kaya nakapag-aral ang kapatid mo.Salamat anak.
Ikaw ang tunay kong bayani.”
Hindi ako makahinga.
Ako ang pinuri,
pero siya ang naghirap para sa aming dalawa.
Ako ang nagalit,
pero siya ang nagmahal nang walang kapalit.
ANG KUYA KONG HINDI KO KAILANMAN NAGING KARAPAT-DAPAT
Lumabas ako ng simbahan,
hinanap ko si Kuya.
Nakita ko siyang mag-isa sa labas,
yakap-yakap ang lumang jacket ni Mama.
Lumapit ako.
Hindi ko alam kung paano magsisimula.
Pero lumuhod ako sa harap niya —
umiiyak, durog ang pagkalalaki ko:
“Kuya… patawad…
ako pala ang walang kwenta.
Ako ang hindi umintindi.
Ako ang nagbulag-bulagan.”
Niyakap niya ako.
Mahigpit.
Mainit.
At sa unang pagkakataon,
narinig ko siyang magsalita ng buong tapang:
“May Mama ka pa rin… sa puso natin.”
Hindi ko alam paano magbabago ang mga susunod na araw.
Pero sisiguraduhin ko…
hinding-hindi ko na hahayaang mag-isa si Kuya.
ARAL NG KWENTO
Minsan, ang taong akala mong pabigat…
siya palang pinakamatibay na sandigan mo.
Bago ka humusga…
sana nalaman mo muna kung ano ang hindi niya sinabing sugat.
