Ako si Jonathan, 33.
May asawa ako — si Lara, ang pinakamabait na babaeng nakilala ko.
Maayos ang buhay namin.
Tahimik.
Masaya.
Pero sa loob-loob ko, may tinatago akong kasalanan na unti-unting kumukulong parang bulkan sa dibdib ko…
hanggang hindi ko na kinaya.
ANG SIKRETO NA AKALA KO AKO LANG ANG MAY ALAM
Bago ko pa nakilala si Lara,
nagkaroon ako ng maling desisyon sa buhay:
isang gabing lasing, isang babaeng hindi ko naman minahal.
Lumipas ang panahon, may tumawag sa akin:
“May anak ka sa’kin.”
Sa una, hindi ko pinaniwalaan.
Pero nang makita ko si Gio, isang batang kasing-kulay ko ang mata,
kasing-pilantik ko ang pilik,
hindi ko na kinaya.
Oo, anak ko siya.
At mula noon,
palihim ko silang tinutulungan —
pera, gamutan, pag-aaral.
Naging dalawa ang mundo ko:
Isang mundong masaya kasama si Lara…
at isang mundong puno ng hiya kasama ni Gio.
ANG GABING DAPAT NA SANA AKO ANG HAHATOL SA SARILI KO
Habang gabi, nakahiga kami ni Lara,
hinga ko mabigat, luha halos sumabog.
Hindi ko na kayang magpanggap:
“Lara… may anak ako sa ibang babae.”
Inaasahan ko ang sigaw.
Inaasahan ko ang sampal.
Inaasahan ko ang pag-alis niya.
Pero ang sumunod niyang ginawa…
hindi ko inasahan—
Niyakap niya ako.
Mahigpit.
Mainit.
“Matagal ko nang alam.”
At doon ako natulala.
MAS MALAKI PALANG SAKIT ANG NARAMDAMAN NIYA
Pinaupo niya ako sa sofa, umiiyak pero kalmado.
“Noong magdala ka ng teddy bear para daw sa ‘pinsan’,
nakita ko ang resibo sa bulsa mo — naka-address sa babaeng hindi ko kilala.”
“Noong may biglaan kang lakad,
nakita ko ang Mensahe ng babae:
“Salamat sa tuition ng anak mo.””
“Noong sinabi mong may overtime ka,
nakita kita sa kotse — may batang karga.”
At sa puntong iyon, siya ang bumigay.
Luha na hindi niya pinakita sa akin nang matagal —
ngayon ko lang nakita.
“Tinanggap ko.
Kasi mahal kita.
At umaasa akong kapag handa ka na…
aamin ka.”
Hindi ko alam kung paano ako huminga pagkatapos nun.
Ang sakit.
Mas masakit kesa sa anumang kaparusahan.
ANG PINAKAMALAMBING NA SUGAT NA NAGHILOM NG KONTI
Lumipas ang mga linggo.
Pinayagan niya akong dalhin si Gio sa bahay tuwing weekend.
Una, mailap si Lara.
Tahimik.
Takot masaktan.
Pero nang makita ko siyang tinatapik sa likod ang batang halos hindi makatingin sa kanya…
parang may nagliyab sa puso kong hindi ko inaasahan.
“Gio… ako si Tita Lara.”
“Pwede mo akong tawagin na Mama Lara.”
At doon ako unang umiyak sa harap nila.
ANG PAGBABAYAD NG ISANG LALAKING NAGKAMALI
Hindi madaling magpatawad.
Hindi madaling maghilom.
Pero araw-araw, pinipili niya akong patawarin,
kahit hindi ako karapat-dapat.
At araw-araw, pinipili kong bumawi.
Nagpakasal kami muli —
hindi sa simbahan,
kundi sa harap ni Gio.
Ako ang nagbigay ng pangako:
“Hindi na ako magsisinungaling.
Hindi na ako tatakbo.
At hindi na kayo mawawala sa akin.”
Hawak ni Lara ang kamay ko.
Hawak ng isang kamay ko si Gio.
At doon ko napatunayan:
hindi lahat ng maling desisyon ay walang katubusan —
hangga’t handa kang ayusin nang buong-buo ang pagkabasag mo.
ARAL NG KWENTO
Ang pagtatapat ng kasalanan… masakit.
Pero mas masakit ang mabuhay habang hindi natatanggap ang kapatawaran na matagal nang ibinibigay sa’yo.
