Ako si Lea, 27.
At ito ang kwento kung paano ko
pinatay sa puso ko ang lalaking dapat sana magiging buhay ko —
pero muli niyang ginising ang mundong pilit kong nilimot.
ANG PAG-ibig NA PINANGAKO NIYA HABAMBUHAY
Si Ray.
First love ko.
Unang lalaking nangako ng kasal.
“Iuuwi kita sa simbahan.
Ikaw ang buhay ko.”
Pinaniwalaan kong totoo ang lahat.
Pero isang araw…
nagising na lang ako sa isang mensaheng
pinutol ang lahat:
“Sorry, Lea. Hindi ko kayang panindigan.
Huwag mo na akong hanapin.”
Wala siyang dahilan.
Walang paliwanag.
Walang paalam.
Doon ako unang namatay.
ANG LIHIM NA PINILIT KONG ITAGO SA MUNDO
Makalipas ang dalawang buwan—
nalaman kong buntis ako.
Iyak ako nang iyak.
Sinisi ko ang sarili ko.
Sinisi ko ang puso kong tanga.
At dahil wala na si Ray…
nagdesisyon akong ipaampon ang anak ko.
Oo.
Binitiwan ko ang anak ko.
Kasi sabi ko sa sarili ko:
“Hindi ako handa. Wala akong kaya. Wala na ang ama niya.”
Iyon ang pinakamalalang kasalanan ko sa buhay ko.
ANG LAKI NG TAKOT KO SA PAGMAMAHAL
Lumipas ang mga taon.
Tinanggap ko ang pag-aalok ni Daniel —
isang lalaking handang mahalin ang wasak kong puso.
Mabait siya.
Mahal niya ako.
Pero ang totoo?
Hindi ako gumaling.
Tinakpan ko lang ang sugat ko ng pangalang Daniel.
ANG PAGBALIK NG MUNDO NA SINIRA AKO
Araw ng kasal namin ni Daniel.
Maganda ang lahat.
Ngiti ng mga bisita.
Luha ng saya ni Mama.
Pero bago magsimula ang seremonya…
may dumating.
Lalaking may hawak na bata.
Si Ray.
At ang batang hawak niya?
Kamukha ko.
Kamukha niya.
Nalaglag ang bouquet sa kamay ko.
“L-Lea…”
“Ito si Aiden.
Anak natin.”
Hindi ako makahinga.
Hindi makagalaw.
Lumingon ako sa batang nagtatago sa binti ni Ray.
“Mama…?”
Doon gumuho ang pagkatao ko.
ANG KATOTOHANAN SA LIKOD NG PAGIWAN NIYA
Dala ni Ray ang mga papeles.
Medikal.
Mga larawan.
Mga pahayag ng doktor.
May stage 3 cancer pala siya noon.
Pinili niyang lumayo para hindi ko masaksihan ang paghihirap niya.
Nagpagamot siya.
At nang nalaman niyang nabuhay ako…
hinanap niya ako.
Dinala niya sa akin ang batang hindi niya sumukuan.
“Ayokong lumapit hangga’t hindi ako sigurado na mabubuhay ako para sa inyong dalawa…”
Ang galit ko
naging luha.
Ang luha ko
naging ulan.
ANG PAGPILI NA WALANG SINUMANG MANANALO
Tumayo sa harapan namin si Daniel.
Tahimik pero basag ang puso.
“Lea, kaya kong mahalin pati ang anak mo.
Pero… siya pa rin ang nasa mata mo.”
Hindi ako makasagot.
Hindi ko kayang pumili.
Walang tama.
Lahat ay masakit.
Sa dulo,
si Daniel ang kusang tumalikod.
“Piliin mo kung saan ka magiging buo…
kahit hindi ako.”
At umalis siyang hindi lumingon.
ANG KASAGUTAN NA HINDI KO INAASAHANG HAHARAPIN
Hinawakan ko ang kamay ni Aiden.
Yumuko ako sa harap niya.
“Anak… patawad.”
Tumingin siya sa akin.
Ngumiti.
“Mama… uwi na tayo?”
At doon,
unang beses ko naramdaman
na handa na akong magmahal muli —
sa anak ko.
Pero si Ray?
Si Ray na kumapit sa buhay namin?
Hindi ko pa kaya.
Hindi pa tapos ang sugat ko.
Hindi pa kaya ng puso ko ang isang pangako ulit.
Pero sabi niya…
“Hihintayin ko ang araw na kaya mo na akong mahalin…
kahit kaunti.”
At naghintay siya.
Hanggang ngayon — magka-pamilya kami hindi bilang mag-asawa… kundi bilang dalawang taong umaasang balang araw… tatawid ang puso namin sa iisang direksyon.
ARAL NG KWENTO
Hindi lahat ng umalis, tumakbo sa takot.
Minsan, tumakbo sila para may pag-asang bumalik nang buo.
At hindi lahat ng ina, handang maging ina agad —
pero ang mahalaga, handa silang bumalik at lumaban.
