UMUWI ANG ANAK NA KABILANG SA KASALANAN — PERO ANG NAGHINTAY SA LABAS NG PIITAN AY ANG KANYANG INANG PILAY, NAKATUNGKOD, LUMULUHA…
Makulimlim ang langit nang buksan ng bantay ang bakal na pinto ng kulungan. Isang binatang payat, may mga pilat sa braso, ang dahan-dahang lumabas.
Siya si Ruel — labing-anim na taon pa lang nang madakip dahil sa panghoholdap. Ngayon, matapos ang pitong taon, malaya na siya.
Pero habang tinitingnan niya ang daan sa labas ng gate, walang sinumang sumalubong. Walang pamilya. Walang kaibigan.
Pinikit niya ang mata. “Siguro tama sila,” bulong niya. “Wala nang babalik sa isang tulad kong kriminal.”
Hanggang sa may marinig siyang mahinang tunog ng tungkod — tok… tok… tok…
Paglingon niya, may isang matandang babae na nakatungkod, nanginginig habang naglalakad papunta sa kanya.
Ang damit nito’y kupas, ang mga paa’y may lumang tsinelas, at ang isang binti’y tila hirap igalaw.
“Ma…” halos pabulong niyang sabi.
Ngumiti ang babae, kahit may luha sa mata. “Anak… uuwi na tayo.”
Lumapit siya, halos hindi makapaniwala. “Ma, bakit ka nandito? Akala ko… galit ka sa akin.”
Napahinga ng malalim ang ina. “Ruel, galit ako sa kasalanan mo — pero hindi ako kailanman nagalit sa anak ko.”
Napayuko si Ruel. “Hindi mo kailangang pumunta pa rito. Pilay ka na, mahina ka pa. Hindi ko karapat-dapat—”
“Anak,” putol ng ina habang nanginginig ang boses, “ako ang nagpalaki sa’yo. Ang sakit sa tuhod ko, mas kayang tiisin ‘yan kaysa sa sakit na hindi kita makita.”
Hindi nakapagsalita si Ruel. Lumuhod siya sa harap ng ina, niyakap ang kanyang mga binti, at humagulhol.
“Ma… patawarin mo ako. Patawarin mo ako sa lahat.”
Hinaplos ng ina ang ulo niya. “Matagal na kitang pinatawad, anak. Ang kailangan mo lang ngayon… ay bumangon.”
Dinala niya ang anak pauwi sa kanilang maliit na bahay sa bukirin. Doon, araw-araw, sabay silang kumakain, nagdarasal, at nagtatawanan muli.
Si Ruel ay nagtrabaho bilang karpintero, habang ang ina nama’y nagtitinda ng kakanin.
At tuwing makikita niya ang pilay na ina niyang pilit pa ring naglalakad para ipagluto siya ng tanghalian, napapaluha siya sa katahimikan.
Isang gabi, habang sabay silang nagkakape sa harap ng bahay, biglang nagsalita si Ruel:
“Ma, bakit kahit ganito ako… pinili mo pa ring mahalin ako?”
Ngumiti ang ina, tinapik ang kamay niya, at mahina ang sagot:
“Dahil kahit gaano ka kadungis sa mata ng mundo… anak pa rin kita sa mata ng Diyos.”
At doon, tumulo ang luha ni Ruel — hindi dahil sa hiya, kundi dahil sa grasya ng pag-ibig na walang kondisyon.
MORAL LESSON:
💔 Ang tunay na pagmamahal ng ina ay hindi sinusukat sa pagkakamali ng anak, kundi sa kakayahan niyang patuloy na magmahal kahit walang katiyakan ng kapalit.
