Hindi ko siya kadugo.
Hindi niya ako pinanganak.
Pero siya…
ang babaeng nagturo sa’kin kung ano ang ibig sabihin ng pagiging ina.
Ako si Bianca,
isang batang lumaki sa bahay na puno ng laruan, pagkain, at mga gamit —
pero madalas, walang oras ang mga magulang.
At sa gitna ng katahimikan ng mansyon namin,
may isang taong laging nandiyan —
si Yaya Linda.
🍼 ANG MGA KAMAY NA HINDI NANGALAMAN, PERO NAGMAHAL
Siya ang gumising sa akin tuwing umaga.
Siya ang nagluluto ng almusal,
siya ang naghihintay sa labas ng gate tuwing uwian.
At tuwing gabi, bago ako matulog,
siya rin ang nagkukuwento ng mga fairy tale
kahit pagod na pagod na.
Minsan tinanong ko siya:
“Yaya, bakit po kayo hindi natutulog nang maaga?”
Ngumiti siya,
“Kasi baka magising ka sa gitna ng gabi, at tawagin mo ‘ko.”
At oo, kahit hindi niya ako anak,
lagi siyang gising…
lagi siyang handa…
lagi siyang nandiyan.
💔 ANG MGA SALITANG HINDI KO MAKALIMUTAN
Isang gabi, narinig kong umiiyak siya sa kusina.
Tahimik akong lumapit.
Narinig kong sabi niya:
“Matagal ko nang hindi nakikita ang anak ko. Pero ayos lang, may inaalagaan din naman akong anak dito.”
Doon ko lang naintindihan —
habang ako ay lumalaki sa kanyang yakap,
may isang anak siya sa probinsya na lumalaki naman nang wala siya.
At mula noon,
tuwing tatawag siya sa telepono,
hindi ko siya ginagambala.
Dahil alam kong iyon lang ang tanging oras
na nagiging “nanay” siya para sa anak niyang naiwan.
🎓 ANG ARAW NG PAGTATAPOS
Lumipas ang mga taon.
Dumating ang araw ng graduation ko.
Magarang seremonya, magagandang damit,
at mga magulang kong dumating —
pero late.
Sa pinakadulong upuan,
nakita ko siya —
si Yaya, nakaputing blouse, may lumang bag,
at dala ang paborito kong sandwich.
Tinawag ang pangalan ko:
“BIANCA M. DELA CRUZ — WITH HONORS!”
Tumayo ako, kinuha ang diploma,
pero hindi agad bumaba.
Humawak ako sa mikropono.
Tahimik ang lahat.
🗣️ ANG TALUMPATI NG ANAK NG ISANG YAYA
“Marami sa atin dito ang may magulang na doktor, engineer, o negosyante.
Pero ako po, pinalaki ng isang yaya.
Oo, yaya.
Yung taong naglalaba, nagluluto, nag-aalaga…
Pero para sa’kin,
siya po ang nagmahal sa akin nang higit pa sa kaya ng dugo.
Ang mga kamay niyang may kalyo,
iyon ang unang kamay na humawak sa akin nung umiiyak ako.
Ang tinig niyang paos,
iyon ang unang boses na nagpatulog sa akin.
Kaya kung may dapat akong pasalamatan ngayon…
hindi lang po ang mga magulang ko.
Kundi ang babaeng tinawag kong Yaya —
pero mas naging Ina sa puso ko.”
Tahimik.
May mga luhang pumatak.
Lumingon ako sa likod —
nakita ko siyang umiiyak,
hawak ang lumang panyo niya.
Bumaba ako ng entablado,
lumapit sa kanya,
at isinabit ko sa kanyang leeg ang medalya.
“Yaya… para sa inyo po ’to.
Salamat dahil minahal n’yo ako, kahit hindi niyo kailangang gawin.”
🌹 ANG ARAL
Hindi sa dugo nasusukat ang pagiging magulang.
Minsan, ang pinakamagandang uri ng pagmamahal
ay ’yung ibinibigay ng taong walang hinihinging kapalit.
🫶💛
“Ang yaya, hindi lang tagapag-alaga —
kundi ina na pinili tayong mahalin, kahit hindi tayo kanya.”
